عنوان 122200 : جایی که گوگل‌ارث آن را شطرنجی می‌کند +مروري بر فعاليت هاي هسته اي اسرائيل

جایی که گوگل‌ارث آن را شطرنجی می‌کند
مرکز پژوهش‌های بیولوژیک نیس‌زیونا در کنار مرکز هسته‌ای دیمونا قرار دارد، این مرکز یکی از محرمانه‌ترین و سرّی‌ترین مراکز پژوهشی رژیم اسرائیل به شمار می‌آید که به‌صورت مستقیم زیر نظر نخست‌وزیر این رژیم فعالیت می‌کند. به گزارش راسخون به نقل از فارس، سایت مشرق نوشت: برای سال‌های سال کشورهای عربی همچون سوریه و مصر که در جوار اسرائیل قرار دارند و از سوی اسرائیل تهدید می شوند، چشم پوشی از سلاح های شیمیایی خود را رد می کردند و در این باره همواره تاکید داشتند که اسرائیل درحال انجام آزمایش‌های بیولوژیک و شیمیایی و هسته‌ای سری و بسیار پیشرفته است، صرف نظر از اینکه این رژیم دارای چنین سلاح‌هایی نیز هست.   و در این میان گفته شده، اگر بازرسان سازمان منع انتشار سلاح های شیمیایی و اتمی بخواهند به بازرسی از تاسیسات هسته ای و اتمی و شیمیایی اسرائیل بپردازند، کار بسیاری را پیش رو دارند و این جدای از این امر است که اسرائیل اصلا معاهده منع انتشار سلاح های شیمیایی و اتمی را امضا نکرده و بالطبع از پیوستن به این معاهده به خاطر فعالیت‌ هایش در این حوزه امتناع کرده است.   * گوگل و پنهان‌کاری در مورد نقشه مناطق هسته‌ای رژیم اسرائیل   در حالی که موتور جست‌وجوی گوگل، نقشه کشورها و مناطق مختلف جهان را در خود داشته و هر منطقه‌ای را با استفاده از تصاویر گرافیکی ماهواره ای به‌وضوح بر روی صفحه خود نشان می دهد، اما برخی مناطق سرزمین های اشغالی از این امر مستثنی بوده و به صورت رازآلودی مبهم هستند.   تأسیسات هسته ای اسرائیل در 13 کیلومتری جنوب شرقی شهر دیمونا، یکی از نقاط استراتژیک این رژیم است که اطلاعات آن به شدت محافظت شده و انتشار هر گونه جزئیات از آن، یکی از خطوط قرمز اسرائیل به شمار می رود. اسرائیل به وجود این مکان که ساخت سلاح های شیمیایی در آن صورت می گیرد، اذعان می کند اما سیاست ابهام هسته‌ای در مورد آن را به دقت پیش می برد. از این رو جزئیات این تأسیسات و وجود سلاح های هسته ای در آن را نه تکذیب می کند و نه تأیید می کند.   برآورد شده که ذخیره پلوتونیوم این مکان در سال 2000، برای ساخت 100 تا 200 بمب هسته ای کافی بوده است. حریم هوایی دیمونا جزء یکی از فضاهای شدیداً امنیتی صهیونیست‌ها است و اطراف آن نیز محصور و ورود اکیداً ممنوع است. در سال 1973، موشک های اسرائیل، یک هواپیمای لیبیایی را که اشتباهاً منحرف شده و به فضای هوایی دیمونا وارد شده بود، هدف قرار داده و موجب کشته شدن 108 تن مسافر آن شدند.    تأسیسات هسته ای دیمونا در سال 1958 با کمک فرانسوی ها و به صورت سری و خارج از قوانین بین المللی آژانس انرژی اتمی ساخته شد. اولین رآکتور دیمونا در سالهای 1962 تا 1964 فعال شد و احتمالا قبل از جنگ 6 روزه با عرب‌ها، اولین سلاح هسته ای صهیونیست ها را آماده کرد. آمریکا از اسرائیل درخواست کرد که با ورود بازرسان آژانس اتمی به این تأسیسات موافقت کند. اگرچه اسرائیل با این اقدام موافقت کرد اما با فریبکاری مانع تحقیقات بازرسان آژانس اتمی شد.   در سال 1996 یکی از تکنسین های تأسیسات دیمونا به نام مردخای وانونو به انگلستان فرار کرد و مدارکی را در مورد برنامه های هسته ای اسرائیل، در رسانه ها افشا کرد. وی فعالیت های هر کدام از ساختمان های دیمونا را شرح داد و همچنین وجود تأسیسات زیرزمینی سرّی آن را مورد تأکید قرار داد. مأموران موساد این فرد را ربوده و به اسرائیل بازگرداندند و وی را به اتهام خیانت و جاسوسی محکوم به 18 سال زندان کردند. وی در سال 2004 آزاد شد اما تحت محافظت های شدید امنیتی مانند محدودیت گذرنامه، مصاحبه، شرکت در جنبش های مدنی و ...قرار گرفت.       آخرین فاصله‌ای که گوگل ارث اجازه دارد وضعیت جغرافیایی دیمونا را ارائه دهد   در فیلم دیمونا که برای اعمال فشارهای بیشتر بر ایران در سال 2011-2012 ساخته شد، جزئیات فریب مأموران ناظر آژانس به تفصیل بیان شده است. در این فیلم، دیوارهای بتنی که کمک می کرد رآکتورهای ساخت سلاح هسته ای از چشم بازرسان آژانس پنهان شود، به صورت گرافیکی، به تصویر کشیده شده است. اسرائیل در صدد بود با افشای اینکه نمایندگان آژانس اتمی را با استفاده از ترفندهای خود فریب داده است، احتمال این اقدامی مشابه را در تأسیسات هسته ای ایران یادآوری کرده و نتیجه گزارشات آژانس بر مبنای صلح آمیز بودن فعالیت های هسته ای ایران را بی اعتبار جلوه دهد.   جالب توجه‌ترین قسمت از پنهان کاری های بزرگ اسرائیل در رابطه با تأسیسات هسته ای خود، ابهام و عدم وضوح نقشه منطقه مذکور بر روی صفحه گوگل ارث است. گوگل در مورد این برنامه ادعا می‌کند: «گوگل ارث برنامه‌ای است برای مشاهده اطلاعات جغرافیایی جهان که نقشه سه‌بعدی زمین نیز نامیده می‌شود. در فضای مجازی می‌توان به همه جای زمین پرواز کرد و تصاویر ماهواره‌ای، نقشه‌ها، پستی و بلندی‌ها، و ساختمان‌های سه بعدی، کهکشان‌های خارج از جو زمین و ژرفای اقیانوس‌ها را مشاهده نمود. از دیگر امکانات این برنامه جستجوی هتل‌ها، رستوران‌ها و دیگر اماکن مختلف است.» علی رغم این ادعا، گوگل از نشان دادن جنوب شرقی اسرائیل خودداری می کرد و این منطقه را از خدمات خود مستثنی کرده بود. این امر در سال 2005 میلادی مورد انتقاد قرار گرفت.     * افشاگری محمد حسنین هیکل در برنامه زنده   در سال 2008 محمد حسنین هیکل روزنامه‌نگار مشهور عرب در برنامه‌ای تلویزیونی، به ارتباط گوگل و رژیم اسرائیل پرداخت و با اشاره به این اقدام شرکت گوگل، آن را تبعیضی محسوس و همدستی با اسرائیل خواند. وی عنوان کرد: «گوگل نقشه تمام مناطق جهان را ارائه می‌دهد اما نقشه برخی مناطق اسرائیل در این صفحه وجود ندارد. گوگل به اسرائیل تعهد داده است که نقشه آن را منتشر نکند. نقشه‌های ماهواره ای اسرائیل در وزارت دفاع آمریکا محفوظ مانده است.»   ادعاهای هیکل توسط صهیونیست‌ها، تکراری خوانده شد و حتی محمود عباس هم در نقش سخنگوی رژیم صهیونیستی ظاهر شد و اعلام کرد که این مشکل در سال 2005 میلادی وجود داشته و بعدها وضوح نقشه مناطق اسرائیل به مراتب بیشتر شده است.     وضوح تصویر گوگل ارث در دیگر مناطق جهان بسیار بالاست به شکلی که می‌توان ریزترین نقاط را هم دید   گوگل نیز این اتهام را تکذیب و عنوان کرد که نقشه ها را از شرکتهای واسطه خریداری می کند و همچنین بر اساس قانونی که در سال 1996 در کنگره آمریکا به تصویب رسیده است، مجوز انتشار هیچ نقشه ای از اسرائیل با فاصله کمتر از دو متر وجود ندارد. این در حالی است که تمرکز گوگل ارث بر تأسیسات هسته ای دیمونا نه در فاصله 2 متر بلکه در فاصله ای بسیار بیشتر از آن متوقف شده و اجازه هیچ گونه رصدی را نمی دهد. اسرائیلی ها ادعا می کنند که این امر به دلیل مسائل امنیتی است و فلسطینی ها درصددند تا از گوگل ارث، جهت شناسایی منطقه و پرتاب موشک به آن جا استفاده کنند.      * اندیشکده تحقیقات و پژوهش های بیولوژیک نیس زیونا   در حالی همه اخبار حول محور دیمونا و تسلیحات شیمیایی و هسته ای این منطقه است هیچ رسانه‌ای سراغ نیس زبونا نمی رود. اندیشکده تحقیقات و پژوهش های بیولوژیک نیس زیونا یکی از این مراکز تحقیقاتی و پژوهش‌ های سری اسرائیل است که به پژوهش و تحقیق در خصوص سلاح های شیمیایی و بیولوژیکی می پردازد.   بنابر نوشته روزنامه دیفنس ویکلی اسرائیل تنها قدرت هسته ای خاورمیانه است که دارای 100 تا 300 کلاهک جنگی هسته ای، به همراه موشک های انتقال دهنده آنها یعنی موشک های بالستیک و کروز و غیره است.   براساس برآوردهای مرکز تحقیقات و پژوهش های بیولوژیک اسرائیل، این رژیم بین 690 تا 950 کیلوگرم پلوتونیوم تولید کرده است و همچنان به تولید این ماده برای ساخت و تولید 10 تا 15 بمب از نوع بمبی که بر سر ناکازاکی فرو ریخته شد، هر سال ادامه می دهد.   همچنین این مرکز در ادامه تاکید کرده است که اسرائیل به تولید ماده ای به نام تریتیوم نیز اقدام می کند که در واقع گازی است که از آن کلاهک های جنگی نئوترونی ساخته می شود و اگرچه موجب آلودگی تشعشعی اندک در محیط اصابت می شود، اما این آلودگی بسیار کشنده است.    براساس گزارش های مختلف بی المللی و آنگونه که روزنامه صهیونیستی هاآرتص نیز نقل کرده است که مرکز تحقیقات و پژوهش های بیولوژیک اسرائیل مسئولیت مدرنیزه کردن و توسعه و گسترش سلاح های بیولوژیک و شیمیایی اسرائیل را برعهده دارد که در نیس زیونا در نزدیکی تل آویو قرار دارد.   این مرکز 160 دانشمند و 170 کارشناس را در برمی گیرد که طرف 5 دهه است، در این مرکز مشغول به کارهای تحقیقاتی در حوزه علوم شیمی و فیزیک و داروی سازی و زیست شناسی و دیگر علوم و دانش های بیولوژیکی هستند.   مرکز تحقیقات و پژوهش‌های بیولوژیک اسرائیل در کنار مرکز هسته ای دیمونا قرار دارد و یکی از محرمانه ترین و سری ترین مراکز تحقیقاتی و پژوهشی اسرائیل به شمار می آید که به صورت مستقیم زیر نظر نخست وزیر اسرائیل فعالیت می کند.   اغلب فعالیت‌ها و تحقیقات این مرکز مرتبط با سلاح های بیولوژیک و باکتری ها و ویروس هایی است که در میان دشمنان منتشر می شود و ممکن است موجب انتشار انواع بیماری ها در میان طرف هایی شود که علیه آنها این سلاح ها استفاده شده است. باکتری وبا یا همان مرگ سیاه و ویروش ابولا از جمله این باکتری ها و ویروس های مورد استفاده است که درمانی برای آن موجود نیست.   با استفاده از علوم بیو تکنولوژی دانشمندان این مرکز اقدام به تولید انواع جدیدی از ویروس ها و باکتری هایی می کنند که عامل ایجاد بیماری در مراکز و تجمعات مسکونی مورد نظر این رژیم می کنند.   همچنین دلایل بسیاری وجود دارد که نشان می دهد، اسرائیل درحال انجام تحقیقات گسترده روی سلاح های بیولوژیک و توسعه و مدرنیزه کردن این سلاح هاست که استفاده از آنها ممکن است، فجایع انسانی بسیاری را به دنبال داشته باشد.   مرکز تحقیقات و پژوهش های بیولوژیک اسرائیل به طوری رسمی درحال انجام تحقیقاتی درباره یافتن پادزهرهایی علیه ویروس ها و باکتری هایی است که از آنها در تحقیقاتش استفاده کرده و از جمله آنها باید به ویروس سیاه زخم اشاره کرد که هزینه مالی تحقیق در خصوص این پروژه را وزارت دفاع آمریکا – پنتاگون – برعهده گرفته است. اما آنچه مورد تاکید است، آن است که دانشمندان اسرائیلی درحال انجام تحقیقات روی ویروس های جدید مسبب بیماری هستند تا از آنها در جنگ ها استفاده کنند.   همان طور که گفته شد، مرکز تحقیقات و پژوهش های بیولوژیک اسرائیل به صورتی کاملا محرمانه فعالیت می کند و اندک اطلاعات کنونی به دست آمده نیز به دنبال تحقیقاتی حاصل شد که کارل نیپ، روزنامه نگار هلندی دست به آن زد و به این نتایج رسید.   نیپ در گزارشی که در این ارتباط تهیه کرده است، تاکید می کند، مواد سمی که در ترور رهبران فلسطینی تاکنون مورد استفاده قرار گرفته ، توسط این مرکز تحقیقاتی تهیه شده است.   همچنین ادله و مستندات پزشکی موجود در بیمارستان های نوار غزه و لبنان ثابت می کند که نظامیان اسرائیلی از سلاح های کشنده جدیدی علیه فلسطینیان استفاده کرده اند که در ظاهر هیچ آسیبی به بدن وارد نمی کنند، اما به محض ورود به آن بافت های بدن را تضعیف کرده و به تحلیل می برند و به مرور زمان موجب از کار افتادگی کبد و خون مردگی و به تحلیل رفتن استخوان های افراد  می شوند. دانشمندان تاکید می کنند، این نشانه ها تنها در صورت استفاده از تکنولوژی نانو در افراد ظاهر می شود.   اطلاعات موجود نشان می دهد که ایتالیا به عنوان مهمترین و اولین شریک اروپایی اسرائیل در عرصه تحقیقات و فناوری و به موجب توافقنامه همکاری نظامی، در این تحقیقات همکاری نزدیکی با اسرائیل دارد.  
گزارش منتشره در روزنامه ایتالیایی فایننس اکت در ماه گذشته میلادی نشان می دهد که دولت ایتالیا سالیانه 3 میلیون یورو به طرح های تحقیقاتی و پژوهشی مشترک این کشور با اسرائیل اختصاص می دهد. همچون وزارت خارجه ایتالیا که در این اواخر از اجرای طرحی برای مقابله با ویروس های مقاوم در برابر درمان سخن می گفت تا به این طریق مهر تاییدی بر همکاری های این کشور با اسرائیل در حوزه تحقیقات بیولوژیکی و شیمیایی زده باشد.
********************************************************************************
مروري بر فعاليت هاي هسته اي اسرائيل


از زماني كه لوي اشكول نخست وزير اسرائيل در اواسط دهه 1960 ميلادي اعلام كرد: «اسرائيل نخستين كشوري نخواهد بود كه سلاح هاي هسته اي را به خاورميانه معرفي مي كند» تاكنون، تمام جانشينان او نيز به اين سياست مبهم تمايل داشته اند. اين سياست به عنوان سياست «ابهام هسته اي» شناخته شده است كه شايد مهمترين و قابل تشخيص ترين تأثير اسرائيل بر عصر هسته اي است. اسرائيل اكنون يك كشور داراي سلاح هاي هسته اي پيشرفته است و زرادخانه اش از لحاظ كمي و كيفي پيشرفته است. حدس و گمان ها در مورد ابعاد زرادخانه هسته اي اسرائيل بسيار متفاوت هستند. برخي به كمتر از 100 كلاهك هسته اي و برخي به بيش از 300 كلاهك هسته اي اشاره مي كنند. گمان مي رود كه زرادخانه هسته اي فعلي اسرائيل، با تجهيزات انتقال و فرماندهي و كنترل آن، از لحاظ كميت و كيفيت با زرادخانه انگليس و فرانسه قابل مقايسه باشد. (و زرادخانه هند و پاكستان، پيشرفته تر باشد.)  تاريخچه پروژه هسته اي اسرائيل هنوز بسيار مخفيانه باقي مانده است. به عنوان بخشي از سياست ابهام هسته اي اسرائيل، سانسور نظامي اسرائيل اجازه انتشار هيچ اطلاعات واقعي در مورد پروژه هسته اي اسرائيل را نمي دهد. در نتيجه، تنها مقادير پراكنده و اندك از اطلاعات در اين خصوص انتشار يافته است و اكثراً نيز به شكل گزارش هاي رسانه اي تأييد نشده توسط رسانه هاي غيراسرائيلي بوده است. بنابراين، نكات تاريخي كه اينجا به آنها اشاره شده، براساس حدس و گمان و ناقص هستند. منبع اصلي آن براي موقعيت زماني تا سال 1970 ميلادي، كتاب آونر كوهن به نام «اسرائيل و بمب» است در حالي كه اكثر اطلاعات جديدتر براساس گزارش هاي مختلف و مطالب منتشر شده در منابع غيراسرائيلي است (و همگي نيز تأييد نشده هستند). از آن ميان مي توان به شهادت وانونو اشاره كرد و نيز به افشاگري روزنامه ساندي تايمز لندن در 5 اكتبر 1986 اشاره كرده كه براساس شهادت مرد خاي وانونو، تكنسين مشغول به كار در مركز هسته اي ديمونا اشاره كرد. وي بعدها سوگند حفظ اطلاعات سري را شكست. مرحله آغازين پروژه هسته اي اسرائيل از راه هاي زيادي به داستان وسيع پيدايش كشور اسرائيل شباهت دارد. اين فكر كه اسرائيل بايد خود را به عنوان يك قدرت هسته اي ثبت كند، از همان زمان تشكيل اين كشور وجود داشته است. اما در اوايل دهه 1950 ميلادي، به نظر نمي رسيد كه چنين كشور كوچكي بتواند برنامه هاي هسته اي را نيز پيش ببرد. اما براي ديويد بن- گوريون، رهبر كشوري كه تازه از خاكستر كوره هاي آدم سوزي سربلند كرده و با همسايگاني كه درصدد نابودي اش بودند، مواجه بود اين فكر كه علم و تكنولوژي مي تواند محدوديت هاي اين كشور را پشت سر گذارد، طبيعي ترين راه به نظر مي رسيد. ديويد بن- گوريون، اولين نخست وزير اسرائيل مطمئن بود كه توانايي هسته اي، پاسخي به مخمصه امنيتي است كه اسرائيل در آن گرفتار بود. او مناقشه اعراب- اسرائيل را بسيار عميق و خطرناك مي دانست و در نتيجه، معتقد بود كه راه حل مناقشه، تنها در صورتي حاصل مي شود كه اعراب، موجوديت كشور اسرائيل را بپذيرند. تا آن زمان، اسرائيل بايد به شمشير خود تكيه مي كرد. به علاوه، او معتقد بود كه تنها تكنولوژي مي تواند امتياز لازم براي غلبه بر موقعيت پايين اسرائيل در جمعيت، منابع و وسعت را جبران كند. همان طور كه شيمون پرز (معاون وقت او) گفت «بن- گوريون اعتقاد داشت كه علم مي تواند آنچه را كه طبيعت از ما گرفته براي ما جبران كند.» اين عبارت درواقع توجيه واقعي براي برنامه هسته اي اسرائيل است. دو مرد ديگري نيز بودند كه در تحقق تصور هسته اي بن- گوريون، بسيار مهم بودند. اولين نفر، پروفسور ارنست ديويد برگمان، يك دانشمند شيمي آلي بود كه مشاور علمي او نيز بود. در سال 1952، برگمان كميسيون انرژي اتمي اسرائيل را تأسيس كرد (IAEC) كه مي توانست به عنوان راهي براي تحقق آن روياهاي هسته اي به شمار آيد. دومين نفر، شيمون پرز، دبيركل جوان وزارت دفاع بود كه به عنوان مدير و سياستمداري عمل كرد كه اين ايده را بيشتر گسترش داد. او به عنوان معمار «روابط خاص» بين اسرائيل و فرانسه در اواسط و اواخر دهه 1950 ميلادي، مردي بود كه پشت معامله هسته اي فرانسه- اسرائيل قرار داشت. تحت اين معامله مجموعه هسته اي اسرائيل در ديمونا ساخته شد. براي برآوردن اهداف عملي اسرائيل، پرز در مراحل اوليه، مدير اين پروژه بود. (نقشي كه او تا زمان ترك وزارت دفاع در سال 1965 به عهده داشت). از همان ابتدا، پرز متوجه شد كه به واقعيت پيوستن روياي هسته اي اسرائيل، بدون كمك ديگران ممكن نيست. او نتيجه گرفت كه اسرائيل به يك تأمين كننده هسته اي از خارج نياز دارد. در سال 1955، اسرائيل، دومين كشوري در جهان بود كه معاهده اي را تحت برنامه «اتم براي صلح» در دولت آيزنهاور به امضا رساند. اما اسرائيل فوراً تشخيص داد كه اين برنامه نمي تواند تنها راه براي به راه انداختن برنامه هسته اي اسرائيل و برآوردن مقاصد نظامي آن باشد. از سوي ديگر، فرانسه كه در آن زمان برنامه هسته اي نظامي خود را پيگيري مي كرد، عاقلانه ترين گزينه به عنوان تأمين كننده هسته اي خارجي اسرائيل به نظر مي رسيد. مسأله هسته اي، مشخصاً يكي از انگيزه هاي تلاش هاي پرز براي اتحاد فرانسه و اسرائيل در اواسط و اواخر دهه 1950 ميلادي بود. مذاكرات هسته اي اسرائيل، فرانسه در مورد معامله هسته اي بزرگ آنان، پيش از عمليات سوئز در 1956 آغاز شده بود. اين عمليات، مناقشه مسلحانه اي بود كه در آن، اسرائيل با حمايت انگليس و فرانسه به مصر حمله كرد. علت آن، واكنش به مسدود كردن كانال سوئز از سوي مصر و حمايت مصر از حملات مرزي جنگجويان عرب بود. اما عملاً عمليات نظامي مشترك- و به خصوص تهديدات هسته اي پنهان شوروي سابق عليه هر دو كشور در زمان اين عمليات- موجب ادامه مذاكرات حساس اسرائيل و فرانسه شد. اما پرز يك سال ديگر را نيز با فراز و نشيب هاي مذاكرات گذراند تا به نتيجه دلخواه خود برسد. در همان زمان، يك مباحثه مهم اما مخفي در اسرائيل انجام شد كه موضوع آن، امكان و ارزش تكنولوژيكي، مالي و سياسي اين برنامه بود. اما در نهايت، پروژه بن- گوريون به نتيجه رسيد و او حمايت لازم براي كامل كردن اين معامله را در اختيار پرز قرار داد. معاهده هسته اي فرانسه- اسرائيل به طور مخفيانه در 3 اكتبر 1957 در پاريس به امضا رسيد. جزئيات معاهده دوجانبه آنان هنوز ناشناخته مانده است اما تصور مي شود كه از دو مجموعه توافق تشكيل شده بود. اولين مجموعه، موافقتنامه سياسي بين دو دولت؛ كلي و مبهم بود و با وظايف سياسي و حقوقي هر دو طرف سروكار داشت. دومين مجموعه، يك توافق تكنيكي بين دو كميسيون هسته اي طرفين بود و به مشخصات علمي و همكاري علمي و تكنولوژيكي دو كشور برمي گشت. طبق گفته پيرپين نويسنده فرانسوي، ابعاد حساس اين پكيج، در هيچ سند رسمي شرح داده نشده است اما در حد گفته ها و تفاهمات گفتاري باقي ماند. پين همچنين مي گويد: اسناد دولتي، كل ابعاد معامله ديمونا را نشان نمي دهد. براي مثال، جزء حساس و سري كل اين پكيج، يعني نيروگاه بازفرآروي، هيچ ارجاع مشخصي در اسناد رسمي ندارد. در اوايل سال 1958 اسرائيل كار استخراج و ساخت را در سايت ديمونا آغاز كرد. وقتي دوگل رئيس جمهور فرانسه پس از به قدرت رسيدن، از اين پروژه سري اطلاع يافت، تلاش كرد مشاركت فرانسه در آن را به پايان برساند اما يك سال طول كشيد تا تصميم او به مرحله عمل برسد. وقتي دوگل در ماه ژوئن 1960 در مورد تصميم خود به بن- گوريون اطلاع داد، اسرائيل تصميم گرفت پروژه را به تنهايي كامل كند. تا دسامبر 1960 يعني سه سال پس از آغاز پروژه ديمونا، آمريكا از آن اطلاع نيافت. وقتي دولت آيزنهاور اين موضوع را علني كرد، از اسرائيل در مورد اين پروژه توضيح خواست. دولت اسرائيل در جواب دولت آمريكا گفت پروژه جديد براي «اهداف صلح آميز» بوده است. در 23 دسامبر 1960، بن گوريون به كنست (پارلمان اسرائيل) اطلاع داد كه راكتور تحقيقاتي 24 مگاواتي كه در حال ساخت است «صلح آميز» بوده و براي مصارف علمي، صنعتي و پزشكي به كار مي رود. اين اولين و آخرين باري بود كه اسرائيل در مورد پروژه ديمونا به طور علني اظهارنظر مي كرد. درواقع، اين اظهارنظر، استراتژي اسرائيل بود تا براي غلبه بر مخالفت آمريكا با اين پروژه در اوايل و اواسط دهه 1960 ميلادي به كار گرفته شود. از همان ابتدا، مسأله هسته اي اسرائيل، چالش بزرگي در مقابل سياست عدم گسترش آمريكا بود. كندي رئيس جمهور وقت آمريكا مصمم بود كه با تلاش هاي اسرائيل براي كسب توانايي هسته اي مقابله كند زيرا مي ترسيد كه اين مسأله، اقدامات او براي عدم گسترش سلاح هاي هسته اي را تضعيف كند. او اعلام كرد كه دانشمندان آمريكايي بايد اجازه يابند كه به سايت ديمونا رفته و ادعاهاي اسرائيل درخصوص عدم تلاش براي توليد پلوتونيوم مورد نياز سلاح هاي هسته اي را اثبات كنند. اين بازديد در ماه مي 1961 انجام شد و صحنه را براي ملاقات بن گوريون و كندي آماده ساخت. اين بازديد موجب شد مسأله هسته اي به مدت دو سال از برنامه مذاكرات آمريكا و اسرائيل كنار برود. دو سال بعد، در حالي كه كار ساخت ديمونا به پايان نزديك مي شد، كندي، فشار در مورد ديمونا را بر اسرائيل افزايش داد. در نامه هايي كه براي بن گوريون نخست وزير وقت اسرائيل و لوي اشكول (كه در جولاي 1963 جانشين او شد) فرستاده مي شد، كندي تقاضا كرد كه ديدار و بازرسي هاي آمريكا از ديمونا افزايش يابد و تهديد كرد كه در صورت عدم پذيرش اين خواسته ها از سوي اسرائيل، روابط دوجانبه «شديدا به مخاطره خواهد افتاد». در اواخر اوت 1963، و پس از هفته ها مذاكره، اسرائيل ظاهراً تقاضاهاي كندي را پذيرفت؛ يا حداقل به نظر مي رسيد كه كندي در اين خصوص مجاب شده است. در اوايل سال 1964، كه دانشمندان آمريكايي بازديد از ديمونا را با توجه به قرار كندي و اشكول آغاز كردند، كندي ترور شد و جانسون رئيس جمهور بعدي آمريكا چندان به مسأله عدم گسترش هسته اي و نيز فعاليت هاي هسته اي اسرائيل توجهي نداشت. وقتي تلاش هاي كندي براي توقف پروژه هسته اي اسرائيل شكست خورد، شرايط خاصي به وجود آمد و اسرائيل نهايتاً به كشوري داراي توان هسته اي تبديل شد و آمريكا در موقعيتي قرار نداشت كه برنامه هسته اي اسرائيل را متوقف كند. اسرائيل در آن زمان، خواهان ايجاد موقعيت هسته اي براي خود بود و خط مشي آمريكا نيز راه به دست آوردن بمب را براي اسرائيل به وجود آورد. اسرائيل بمب را به طور مبهم و پيچيده اي در جهت خلاف سياست هاي عدم گسترش آمريكا به دست آورد و اين گونه بود كه سياست ابهام به وجود آمد. در جريان دوران قدرت جانسون، اسرائيل از آستانه تكنولوژي هسته اي گذشت. در اواخر سال 1966، در حالي كه اسرائيل كار تحقيق و گسترش نخستين تجهيزات هسته اي خود را تكميل مي كرد، به دولت جانسون اعلام كرد كه «اسرائيل اولين كشوري نخواهد بود كه تسليحات هسته اي را به منطقه مي آورد.» درواقع اسرائيل مي خواست موقعيت هسته اي خوبي داشته باشد، حتي اگر لزوماً داراي تسليحات هسته اي نباشد. عملاً، ترديد اسرائيل درخصوص آينده برنامه هسته اي اش، به علت وقوع حادثه مهمي در سايت ديمونا در دسامبر 1966 كاملاً تشديد شد. اين حادثه موجب تعطيلي اين نيروگاه هسته اي به مدت سه ماه شد. گذر از آستانه هسته اي جنگ شش روزه سال 1967، نقطه مهمي در تاريخ هسته اي اسرائيل بود. آونر كوهن در كتاب «اسرائيل و بمب» فاش كرد كه در آستانه جنگ شش روزه در اواخر ماه مي 1967، مهندسان اسرائيلي، تسليحات هسته اي اوليه را عملاً به كار انداخته اند و اين اولين باري بود كه در مورد دستگاه هاي هسته اي اسرائيل چنين اقدامي صورت مي گرفت. جنگ 1967، واقعيت جديد سياسي و استراتژيك و تغييرات داخلي در اسرائيل به وجود آورد به طوري كه بر بازدارندگي هسته اي اسرائيل نيز به طور قابل توجهي تأثير گذاشت. ترس از موقعيت هسته اي اسرائيل و تأثير آن بر وقوع جنگ در خاورميانه، اكنون كاملاً مطرح بود. اسرائيل با پيروزي در جنگ 1967، دوره انتقال از اين موقعيت دشوار را در حالي گذراند كه فرصتي براي عكس العمل دنياي عرب وجود نداشت. به هرحال، در سال 1968، يك عامل جديد به صحنه آمد و نقش مهمي در موقعيت هسته اي اسرائيل ايفا كرد. ظهور معاهده منع گسترش هسته اي (NPT) كه از سوي آمريكا حمايت شده و در تابستان 1968 مورد امضا هم قرار گرفته بود، به مذاكرات آمريكا و اسرائيل در مورد مسائل هسته اي شكل جديدي بخشيد. در نوامبر 1968، اسرائيل به آمريكا اعلام كرد كه با توجه به نيازهاي امنيتي اش، در حال حاضر نمي تواند NPT را امضا كند. اين درحالي بود كه پيشتر فشار آمريكا براي پيوستن اسرائيل به NPT و به خصوص با توجه به فروش اولين هواپيماي «فانتوم» به اسرائيل بسيار زياد بود. سرانجام جانسون معامله فانتوم را بدون توجه به نظر اسرائيل در مورد NPT تأييد كرد. كمتر از يك سال بعد، در سپتامبر 1969، گلداماير نخست وزير اسرائيل با ريچارد نيكسون رئيس جمهور آمريكا در مورد مسأله هسته اي اسرائيل به توافق محرمانه اي دست يافتند. ماير به نيكسون توضيح داد كه چرا اسرائيل مجبور است توان هسته اي خود را گسترش دهد و چرا نمي تواند NPT را امضا كند اما در عين حال اعلام كرد كه اسرائيل به يك قدرت آشكار هسته اي تبديل نخواهد شد و اين بدان معني بود كه اسرائيل دستگاه هاي هسته اي خود را آزمايش نخواهد كرد و خود را يك كشور داراي قدرت هسته اي نخواهد ناميد و از توان هسته اي خود براي دستاوردهاي سياسي استفاده نخواهد كرد. اما بمب را «در پناهگاه» خود نگاه مي دارد. در عين حال كه اسرائيل به NPT نخواهد پيوست، آن را زير پا نيز نخواهد گذاشت. متعاقب موافقتنامه ماير- نيكسون، آمريكا بازرسي هاي سالانه خود از ديمونا را متوقف كرد. به علاوه، آمريكا ديگر اسرائيل را براي امضاي NPT تحت فشار نگذاشت و در عوض، سياست «نپرس، نگو» را به اجرا گذاشت. اين سياست از سوي سياستگذاران آمريكا و اسرائيل به عنوان تنها خط مشي موجود معرفي شد كه مي توانست هم موقعيت هسته اي اسرائيل را حفظ كند و هم تعهد آمريكا به رژيم عدم گسترش را خدشه دار نكند. تاكنون، تمام دولت هاي روي كار آمده در آمريكا و اسرائيل، اين سياست را ادامه داده اند و تمام دولت هاي آمريكا نيز مسأله هسته اي اسرائيل را مورد چشم پوشي قرار داده اند. در جولاي 1970 ميلادي، نيويورك تايمز فاش كرد كه اسرائيل از سوي جامعه جاسوسي آمريكا به عنوان كشوري با قدرت هسته اي شناخته مي شود. مدت كوتاهي بعد از آن، اسرائيل نخستين موشك هاي داراي توانايي هسته اي خود را وارد عمل كرد. جريچو-I، سيستم پرتابي داشت كه از ابتدا توسط يك طرف فرانسوي ساخته شده بود. اما بعدها به اسرائيل منتقل شده و در يكي از نيروگاه هاي صنعت هوايي اسرائيل تكميل شده بود. در زمان جنگ يوم كيپور در سال 1973 اسرائيل به يك قدرت هسته اي كوچك تبديل شده بود. جنگ يوم كيپور 1973، يك بعد هسته اي نيز داشت. حتي با وجود آن كه از كل ماجرا سخني به ميان نمي آمد (يا به طور رسمي مورد تأييد قرار نمي گرفت) گزارش شده است كه در مرحله اوليه جنگ، موشه دايان وزير دفاع اسرائيل، سيستم و تجهيزات تسليحات هسته اي را آماده كرد و سپس به گلداماير پيشنهاد كرد در صورتي كه اسرائيل مجبور به استفاده از «آخرين راه حل» شد از اين تجهيزات استفاده كند. ظاهرا نخست وزير اسرائيل به ايده «آخرين راه حل» دايان چندان معتقد نبود و اجازه تجهيز تسليحات را صادر نكرد. سازمان هاي اطلاعاتي آمريكا نشانه هايي را دريافت كردند كه حاكي از قرار دادن موشك هاي هسته اي جريچو اسرائيل در موقعيت آماده باش بود، اما ظاهرا تلاش شده بود كه اين مسأله مورد توجه قرار نگيرد. ماير كه نمي خواست پيشنهاد دايان را بپذيرد، مسأله «آخرين راه حل» را با مانعي مواجه مي ديد: شرايط «آخرين راه حل» كه ممكن بود لزوم استفاده از سلاح هاي هسته اي را مطرح كند، سخت ترين شرايطي بود كه احتمال مي رفت اسرائيل با آن مواجه شود و به همين جهت، اين موارد، تنها بايد به موقعيت هايي محدود مي شد كه ممكن بود امنيت اسرائيل در آن شرايط به خطر بيفتد. سياست ابهام هسته اي اسرائيل موفقيت آميز بود. بسياري از اسرائيلي ها معتقدند بي ميلي ماير به رفتن به آستانه هسته اي موجب شد اين كشور به يك نگهبان هسته اي تبديل شود. ابهام هسته اي: از به كار انداختن دستگاه ها تا موضع نسبتاً پايدار داخلي تاريخچه هسته اي اسرائيل در فاصله 1973 تا اولين جنگ خليج فارس در سال هاي 91-1990 مي تواند با دو روند كاملاً متفاوت توصيف شود. اول آن كه در اين فاصله زماني، سياست ابهام هسته اي اسرائيل از يك حالت كوتاه مدت به يك موضع استراتژيك نسبتاً دائمي تبديل شده بود. فاصله سال هاي 1974 تا 1990، سال هاي طلايي ابهام هسته اي بود. در پايان اين دوره، اسرائيلي ها آن را يك موفقيت استراتژيك بزرگ دانستند زيرا مزاياي حفظ بازدارندگي را در ازاي هزينه اندك سياسي براي اسرائيل فراهم مي كرد. سياست ابهام هسته اي، ستون جداناپذيري از دكترين امنيت داخلي اسرائيل شد. بسياري از اسرائيلي ها اعتقاد يافتند كه بازدارنده هسته اي در ابعاد كوچك، نقش سازنده اي در ايجاد صلح (در مورد مصر) و جلوگيري از جنگ منطقه اي (در مورد عراق) ايفا مي كند. به خصوص، سياست ابهام هسته اي توانست موضوع فعاليت هاي هسته اي را از برنامه مذاكرات دو كشور خارج كند، بدون آن كه آزادي عمل اسرائيل در اين حوزه را محدود كند. براي سياستگذاران اسرائيل، سياست ابهام بهترين راه بود. حتي افشاگري وانونو در مورد اسرار ديمونا در سال 1986 هم از لحاظ سياسي براي آسيب زدن به موضع اسرائيل در اين خصوص كافي نبود. دوم آن كه در اين فاصله زماني، زرادخانه هسته اي اسرائيل رشد زيادي داشت و در عين حال اسرائيل از آزادي عمل خود تحت اين سياست، بهره مي جست. همان طور كه گمان مي رفت (و اطلاعات وانونو هم آن را تأييد مي كند) در اين فاصله زماني، زرادخانه هسته اي اسرائيل، تغيير عمده اي يافت. اسرائيل ديگر به بمب هاي نسل اول با قدرت اندك بسنده نمي كرد، بلكه زرادخانه خود را گسترش داد و آن را به روز كرد به طوري كه از لحاظ كيفيت، در حد پيشرفته و از لحاظ كميت، در حد قابل توجهي قرار گرفت. مهم است كه به وقايع جنگ 1973 نگاهي بيفكنيم، زيرا در اين حالت، تغييرات را بيشتر احساس مي كنيم. در نظر اكثر سياستگذاران اسرائيل و مورخان نظامي، در آن زمان اسرائيل به مرحله آستانه و «آخرين راه حل» نيز رسيد. اگر سوريه مي توانست از رود اردن عبور كند، استفاده هسته اي از «آخرين راه حل» ممكن بود. اما به نظر مي رسيد كه بمب هاي اسرائيل، براي چنين مصرفي مناسب نيستند. اسرائيل براي آن كه از حركت ستون هاي مسلح در ارتفاعات جولاي در نزديكي استقرار نيروهاي اسرائيلي جلوگيري كند، به سلاح هايي با قدرت كمتر و براي استفاده تاكتيكي نياز داشت. اما ظاهراً اسرائيل چنين سلاح هايي را در اختيار نداشت. همچنين با وجود آن كه برخي رهبران اسرائيلي (مثل دايان) نگراني هايي در مورد شوروي سابق داشتند هيچ سلاحي در اسرائيل براي ايجاد بازدارنده اي با ابعاد كوچكتر در مقابل اين كشور وجود نداشت. طبق گفته وانونو از اواسط دهه 1970 ميلادي، اسرائيل تجهيزات هسته اي خود در ديمونا را گسترش داد و به روز كرد تا بتواند انواع جديد تسليحات هسته اي پيشرفته كوچك و بزرگ را حتي به تعداد بيشتر بسازد. براساس گفته هاي وانونو و ساير منابع، گفته مي شود كه اسرائيل در آن زمان، هم تسليحات پيشرفته (تقويت شده و حتي سلاح هاي گرما هسته اي) و هم تسليحات تاكتيكي (شايد سلاح هاي تابشي پيشرفته) را توليد كرد. به علاوه، دراواسط و اواخر دهه 1970، اسرائيل ساخت موشك جريچو II، موشك بالستيكي با برد عملياتي 1500 كيلومتر يا بيشتر را آغاز كرد. جريچو II در اواخر دهه 1980 مورد آزمايش قرار گرفت و در 90-1989 به صحنه وارد شد. اسرائيل، توانايي هسته اي خود را به طور قابل ملاحظه اي در اين فاصله زماني افزايش داد اما براي رسيدن به توانايي حمله دوم تلاش نكرد. در حالي كه بحث هاي زيادي در اين خصوص در جريان بود، تصميمات عملي در اين خصوص به تعويق افتاد. تصور بر آن بود كه برنامه ريزي استراتژيك اسرائيل، حفظ حق انحصاري هسته اي در منطقه است و اگر زماني اين موقعيت عوض شود. اسرائيل زمان لازم براي تطابق با آن را در اختيار خواهد داشت. اين نظريه پس از موقعيت حمله اسرائيل به راكتور اسيراق در عراق در سال 1981 ميلادي تقويت شد. تا اواخر دهه 1980، اسرائيل تصور مي كرد كه شرايط هسته اي عراق براي مقاصد عملي هسته اي، كاملاً غيرفعال است. اما اين تصور در اواخر دهه 1980 مورد ترديد قرار گرفت. وقتي جنگ ايران و عراق در جريان بود، عراق به عنوان يك قدرت عربي در منطقه كه تمايلات هسته اي دارد مطرح شد. در سال 1990 و پس از حمله عراق به كويت، سياستگذاران اسرائيل اعتقاد يافتند كه اسرائيل و عراق در سال هاي آينده در مناقشه خواهند بود. جنگ خليج فارس، سومين باري بود كه نيروي هسته اي و استراتژيك اسرائيل را به حال آماده باش درآورد. اسرائيل كه سياست ابهام هسته اي را پيش گرفته بود، تلاش كرد توانايي هسته اي خود به عراق را «يادآروي كند.» اسحاق شامير نخست وزير اسرائيل سياست ابهام هسته اي را كنار زد و عملاً به عراق هشدار داد و تهديد كرد كه رنج «وحشتناك و دردناكي» را بر عراق وارد خواهد آورد. اسرائيل يك آزمايش موشكي علني را در دسامبر 1990 انجام داد تا اين پيغام را بيشتر مورد تأكيد قرار دهد. در طول جنگ، ريچارد چني وزير دفاع آمريكا براي اولين بار مستقيماً به توانايي هسته اي اسرائيل به عنوان بازدارنده اي در برابر استفاده عراق از تسليحات شيميايي و بيولوژيكي عليه اسرائيل اشاره كرد. در پايان جنگ، حدود 40 موشك اسكاد عراق به اسرائيل شليك شده بود كه اكثر آنها به سوي مناطق مسكوني و پرجمعيت اسرائيل نشانه گرفته شده بودند. اگر عراق حملات اسكاد خود را در سطح غيرمتعارف قرار داده بود، اسرائيل خود را در موقعيت بسيار سختي مي ديد. اين واقعيت كه عراق حمله شيميايي يا بيولوژيكي را عليه اسرائيل صورت نداد، موجب شد اكثر اسرائيلي ها بازدارنده هسته اي اسرائيل را در اين خصوص موثر بدانند. اين شايد تا حدودي حقيقت داشته باشد اما ساده انگارانه هم هست. چون جاي سؤالات زيادي دارد: آيا سلاح هاي هسته اي مي توانند به طور مؤثر جلوي استفاده از تسليحات كشتار جمعي را بگيرند؟ تحت چه شرايطي چنين موضعي مي تواند مؤثر واقع شود؟ آيا شرايطي وجود دارد كه تسليحات هسته اي نيز نتوانند جلوي حمله شيميايي و بيولوژيكي كشورهاي غيرهسته اي را بگيرند؟ رهبران و سياستگذاران اسرائيل كه با كابوس حملات شيميايي و بيولوژيكي عراق عليه اسرائيل مواجه شده بودند، اكنون مي توانستند محدوديت هاي عميق سلاح هاي شيميايي در برابر سلاح هاي مذكور را ببينند و نهايتاً در هر شرايطي، اسرائيل نمي توانست تسليحات هسته اي را براي مقابله با مثل در برابر حمله شيميايي و بيولوژيكي عراق به كار بگيرد. اسرائيل براي آن كه با توجيه مناسب، سلاح هاي هسته اي را به كار گيرد، بايد در موقعيتي قرار مي گرفت كه «آخرين راه حل» واقعاً در آن نمود يابد. احتمال نمي رفت كه حملات شيميايي و بيولوژيكي بتوانند تهديدي براي موجوديت اسرائيل باشند. در آن صورت، آيا اسرائيل مي تواند تسليحات هسته اي را براي مقابله به مثل به كار بندد؟ اگر نه، آيا اسرائيل مي توانست به عنوان آخرين بخش از سناريوي بازدارندگي، قدرت هسته اي خود را در مناطق غيرمسكوني عراق به نمايش گذارد؟ فعاليت هاي هسته اي در ايران و عراق در زمان پس از جنگ خليج فارس و نيز شكست جامعه بين المللي در تشخيص فعاليت هاي هسته اي عراق، در تصميم استراتژيك اسرائيل براي ايجاد نيروي استراتژيك مستقر در دريا، بسيار مؤثر بود. در جولاي 2000، اسرائيل سه زيردريايي از نوع دلفين را كه در اوايل دهه 1990 ميلادي به شركت كشتي سازي تيسن نوردسي ورك در كيل در آلمان سفارش داده بود دريافت كرد. به اين ترتيب، اسرائيل به طور محسوسي به سوي كسب توانايي هسته اي براي حمله دوم پيش رفت. طبق اين شواهد، اسرائيل اكنون در راه بازسازي نيروهاي هسته اي خود به سه شكل پرتاب از زمين، آب و هوا است همان طور كه پنج كشور داراي توانايي هسته اي نيز اين روش را پياده كرده اند. اين مسأله شايد مهمترين تحول استراتژيك در اسرائيل باشد. از اوايل دهه 1980، ارتش اسرائيل (با حمايت ساير آژانس هاي دولتي) اين ايده را رواج داد كه اسرائيل بايد ناوگان كوچكي از زيردريايي هاي مدرن و متعارف (ديزل) براي «اهداف استراتژيك» بسازد؛ اين در حالي است كه اسرائيل «اهداف استراتژيك» را معمولاً به توانايي هسته اي خود در پرتاب از دريا اطلاق مي كند. جزئيات درخصوص توانايي هاي خاص اين زيردريايي ها، محرمانه مانده است. بسياري از سيستم هاي دريانوردي و هوانوردي، ارتباطات و تسليحات زيردريايي ها، توسط صنايع دفاعي اسرائيل، ساخته شده و به كار گرفته شده اند. همچنين گفته مي شود (تأييد نشده است) كه بعد حساس اين پروژه، يعني تكنولوژي موشك كروز در اسرائيل ساخته شده است و پس از رسيدن زيردريايي ها به اسرائيل روي آنها به كار گرفته مي شود. تكنولوژي مذكور به زيردريايي هاي ديزلي، توانايي استفاده دوكاره (هسته اي و متعارف) را اعطا مي كند، طوري كه به عنوان سكوهاي پرتاب، مورد استفاده قرار مي گيرند. گفته مي شود كه موشك هاي كروز ساخت اسرائيل، توانايي رسيدن به اهداف استراتژيك در فاصله 900 مايلي را نيز دارند. ناوگاني از اين زيردريايي ها، ظاهراً كوچكترين نياز اسرائيل به داشتن زيردريايي هاي مجهز هسته اي را برآورده مي كند. چنين بازدارنده مستحكمي، بسيار مهم انگاشته مي شود زيرا آسيب پذيري ژئوپليتيكي و جمعيت نگاري اسرائيل نسبت به حملات هسته اي در اين راستا مورد توجه است. از سوي ديگر اسرائيل نمي تواند هيچ دشمن هسته اي را ناديده انگارد. موقعيت اسرائيل، ششمين كشوري است كه از آستانه هسته اي گذشته است. اسرائيل همچنين ششمين كشور هسته اي با چنين بعدي در زرادخانه هسته اي است. در حالي كه تخمين هاي متفاوتي نسبت به موقعيت زرادخانه هسته اي اسرائيل وجود دارد، گفته مي شود موقعيت اسرائيل به عنوان كشوري داراي تسليحات هسته اي، بيشتر شبيه اعضاي «قديمي» كلوب هسته اي يعني انگليس و فرانسه است و به شرايط اعضاي جديدتر مثل هند و پاكستان شباهتي ندارد. موقعيت اسرائيل در اين حالت، با توجه به كميت زرادخانه، تجهيزات پرتاب، فرماندهي و كنترل مورد بررسي قرار گرفته بود. همان طور كه پيشتر اشاره شد، گفته مي شود كه اسرائيل در سال هاي اخير براي ايجاد توانايي حمله دوم تلاش كرده و نيروي هسته اي مستقر در دريا را نيز در اين راستا به توانايي خود افزوده است. اگر اين تجهيزات، تكميل شوند، اسرائيل توانايي هسته اي خود را باسازي كرده و به روز خواهد كرد و اين كار از طريق مدل سه گانه آمريكا، يعني توانايي پرتاب تسليحات هسته اي از سه طريق هوا، دريا و زمين صورت خواهد گرفت. اما سال ها طول مي كشد كه اين برنامه ها پياده شوند و موقعيت فعلي اين برنامه نيز نامشخص است. ملاحظات اقتصادي داخلي و خارجي ممكن است برخي از برنامه هاي به روز كردن تجهيزات را تحت تأثير قرار دهد. با توجه به آن كه عراق ديگر تهديدي (از لحاظ متعارف يا غيرمتعارف) عليه اسرائيل نيست، و از آنجا كه اسرائيل، خود با بحران بودجه مواجه است، كابينه اسرائيل تصميم گرفته است كه كاهش قابل توجهي در بودجه دفاعي، هم براي ارتش اسرائيل و هم براي تمام تجهيزات دفاع شهري صورت دهد. تاكنون (اكتبر 2003) مشخص نشده كه اين كاهش بودجه تا چه حد بر توانايي هسته اي تأثير مي گذارد. درواقع، رهبران اسرائيلي اخيراً به شكل پنهاني اعلام كرده اند كه تا زماني كه ايران به سمت آستانه هسته اي حركت كند، اسرائيل نيز توانايي هاي استراتژيك خود را به روز نگه خواهد داشت. در 21 آوريل 2004، مردخاي وانونو كسي كه اسرار هسته اي اسرائيل را افشا كرده بود، پس از 18 سال از زندان آزاد شد. دولت اسرائيل، محدوديت هاي سختي در زندگي او قرار داد و طوري صداي او را خاموش كرد كه افشاي جزئيات بيشتر از برنامه هسته اي اسرائيل، غيرممكن به نظر مي رسد. در جولاي همان سال، كميسيون انرژي اتمي اسرائيل، يك وب سايت رسمي براي ارائه جزئيات درخصوص برنامه هسته اي داخلي اسرائيل ايجاد كرد. در اواخر همان ماه، محمد البرادعي رئيس آژانس بين المللي انرژي اتمي به اسرائيل رفت تا با مقامات اين كشور ديدار كند. علي رغم سفر البرادعي، اسرائيل همچنين اعلام كرده است كه مسأله خلع سلاح را مورد توجه قرار نخواهد داد و اين شرايط تا زمان رسيدن به توافق صلح جامع در خاورميانه ادامه خواهد يافت.
********************************************************************************

مدیریت سایت ایثار و مقاومت عبدالصمد قرائتی (Privacy policy)آمادگی دریافت

(هر گونه پیشنهاد ، انتقاد ، راهنمایی....از طریق صندوق صوتی 00989350001400

دیتا مسیج سنتر را دارد) www.isaar30.ir

آدرس ایمیل مدیریت سایت : ایثار و مقاومت عبدالصمد قرائتی (privacy policy)

emali: esarmir@yahoo.com

gmail:esarmirc@gmail.com

gmail:adgh.pp.iran@Gmail.com

gmail:iran.gheraati@gmail.com

****************************************************************************************

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: